Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε και έτσι μια από τις πιο επιτυχημένες κονσόλες όλων των εποχών (αν όχι η πιο επιτυχημένη) θα μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η Nintendo ανακοίνωσε τον διάδοχο του Nintendo Switch και στο προσεχές Nintendo Direct, στις 2 Απριλίου θα πέσει η αυλαία για την υβριδική κονσόλα που άλλαξε την βιομηχανία.

Και λέμε άλλαξε, διότι 8 χρόνια πριν, όταν και κυκλοφόρησε ύστερα από την παταγώδη αποτυχία του Wii U, κανείς στην βιομηχανία δεν φανταζόταν πως μια handheld κονσόλα θα κυριαρχούσε, χτυπώντας στα ίσια τους ανταγωνιστές της. Είτε λοιπόν η Nintendo “διάβασε” σωστά τις συνθήκες της αγοράς, είτε τις δημιούργησε η ίδια, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Πλέον όλοι οι κατασκευαστές hardware στρέφονται προς τη δημιουργία φορητών κονσολών. Το έκαναν η Valve, η Asus και η Lenovo. Το ψηλάφισε η Sony με το PlayStation Portal, ενώ οι φήμες για δημιουργία handheld κονσολών από Sony και Microsoft, δίνουν και παίρνουν.

Το βασικό όμως πλεονέκτημα της Nintendo είναι παραδοσιακά το software. Τα exclusives παιχνίδια της που σε έμπνευση και πρωτοτυπία απέχουν παρασάγγας από τα τετριμμένα. Μαζί με αυτά και λόγω της φύσης της κονσόλας, οι κάτοχοι του Switch βρήκαν επιπλέον αξία σε indie τίτλους, οι οποίοι αφενός δεν έχουν τρομερές απαιτήσεις από το hardware και αφετέρου κατέστη δυνατόν να παιχτούν οπουδήποτε. Από το κρεβάτι του σπιτιού μας λίγο πριν κοιμηθούμε, μέχρι και σε ένα ταξίδι με τα μέσα συγκοινωνίας, το Nintendo Switch μας κράτησε εξαιρετική συντροφιά τα τελευταία 8 χρόνια.

Έτσι, με αφορμή την ανακοίνωση του Nintendo Switch 2, η οποία σηματοδοτεί και το ουσιαστικό τέλος του original Switch, η ομάδα του Insertcoingr, αποφάσισε να κάνει ένα μικρό αφιέρωμα στην κονσόλα, φτιάχνοντας δυο λίστες με τους 5 καλύτερους exclusives και τους 5 καλύτερους indie τίτλους που παίξαμε στην απερχόμενη κονσόλα της Nintendo. Φυσικά κάθε ένσταση είναι κατανοητή και σεβαστή, αφού τα παιχνίδια που κυκλοφόρησαν και έκαναν τη διαφορά ήταν δεκάδες και ο καθένας έχει το δικό του γούστο.

ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ INDIE ΤΙΤΛΟΙ:

5. Cuphead

Το Cuphead είναι ένα παιχνίδι που τα έχει όλα και τα έχει στον υπερθετικό βαθμό. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει ένα χαριτωμένο 2D platform, με vintage αισθητική, run and gun παιχνίδι. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Το παιχνίδι αυτό κρύβει μέσα του τον σατανά. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Διότι όσο χαριτωμένο και γλυκούλι φαίνεται, τόσο δύσκολο και απαιτητικό είναι.

Πλέον η δυσκολία του παιχνιδιού είναι γνωστή σε όλους. Αυτή η δυσκολία κάνει την εμφάνιση της από την πρώτη πίστα του παιχνιδιού. Οι δημιουργοί του δεν έκαναν εκπτώσεις. Δεν μπήκαν καν τον κόπο να μας εισάγουν στον κόσμο του Cuphead με μια-δυο πιο εύκολες πίστες. Το παιχνίδι ξεκινάει βάναυσα και συνεχίζει έτσι μέχρι τέλους. Αποκορύφωμα φυσικά του βασανιστηρίου είναι το DLC του παιχνιδιού, το «The Delicious Last Course» το οποίο ο γράφον δεν κατάφερε καν να ολοκληρώσει.

Όμως πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Το παιχνίδι είναι δικαιότατο, ο χειρισμός του απόλυτος, τα hitboxes όλων των εχθρών δεν ξεγελούν. Η ποικιλία σε περιβάλλοντα, δοκιμασίες, χαρακτήρες είναι μεγάλη. Επίσης, το αίσθημα της ικανοποίησης ή και ανακούφισης όταν ολοκληρώνεις μια πίστα συγκρίνεται μόνο με αυτή που παίρνεις από soulslike παιχνίδια. Οι πίστες στην πλειοψηφία τους δεν χρειάζονται περισσότερο από 2 λεπτά για να τερματιστούν, όμως είναι τόσο δύσκολες που μπορεί να μην τις ολοκληρώσεις σε ολόκληρα sessions. Και για να τις ολοκληρώσεις οφείλεις να τις μάθεις. Να κάνεις την σωστή χορογραφία και να μάθεις αντίστοιχα αυτή του εχθρού, ενώ είναι αδύνατο να «cheezάρεις» το παιχνίδι. Υπάρχουν δυο επιλογές, ή το κατακτάς ή το παράτας.

Το Cuphead είναι ένας εξαιρετικός Indie τίτλος που δικαιωματικά ανήκει στους καλύτερους της γενιάς του. Μπορεί φαινομενικά να μοιάζει με γλυκανάλατο παιδικό παιχνίδι εποχής, όμως είναι πολλά περισσότερα. Κυρίως και πάνω απ’ όλα, είναι ένα παιχνίδι με τον απόλυτα δικό του χαρακτήρα και έτσι δικαίως παίρνει την 5^η θέση στη λίστα μας.

4. Blasphemous II

Το Blasphemous 2 κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2023, όντας το sequel ενός παιχνιδιού που ήρθε σχεδόν από το πουθενά και άφησε κάτι παραπάνω από καλές εντυπώσεις στους λάτρεις των Metroidvania. Παρ όλη όμως τη θετική ανταπόκριση που είχε ο τίτλος, υπήρχαν σημαντικά ζητήματα τα οποία έχριζαν βελτίωσης. Ζητήματα τα οποία βελτιώθηκαν ή και λυθήκαν εντελώς στο δεύτερο μέρος.

Το Blasphemous 2 διαδραματίζεται σε ένα διστοπικό και παρηκμασμένο κόσμο και ο πρωταγωνιστής μας είναι ο μοναδικός επιζών μιας σφαγής που έλαβε χώρα στην Cvstodia. Εχθροί μας τις περισσότερες φορές είναι τα θύματα της σφαγής αυτής, αλλοτριωμένα και μεταλλαγμένα σε τέρατα που προκαλούν αποστροφή. Η ιστορία και το lore του παιχνιδιού κρύβονται επιμελώς μέσα σε διάφορα αντικείμενα, νεκρά πτώματα και κάθε ένα από αυτά έχει μια τραγική ιστορία να μας αφηγηθεί.

Αυτό είναι μάλιστα και ένα από τα στοιχεία που ώθησαν αρκετούς να το χαρακτηρίσουν ως ένα 2D Soulslike παιχνίδι, όμως δεν είναι και το μόνο. Όλο το εικαστικό, αλλά και το level design παραπέμπει και αυτό στα έργα της FromSoftware. Το «The Game Kitchen» studio με τα απόκοσμα πλάσματα που δημιούργησε, τις αλληγορικές προσεγγίσεις σε θρησκευτικά ζητήματα και τα shortcuts που θα ανακαλύψουμε, μας κλείνει συνεχώς το μάτι, δείχνοντας μας από που τα έχει εμπνευστεί.

Το Blasphemous 2 δεν έδωσε κάτι νέο στο είδος των Metroivania, όμως αξίζει την προσοχή σας, καθώς κάνει τα περισσότερα πράγματα σωστά. Πρωταγωνιστής και δυνατό σημείο του τίτλου είναι η ατμόσφαιρά και η σκοτεινή ιστορία του, η οποία έχει δοθεί με αφαιρετική λογική στον παίκτη. Μπορεί να μην αντιληφθούμε κάθε μικρή λεπτομέρεια, όμως η οσμή του διεφθαρμένου, γεμάτου θάνατο κόσμου γίνεται αντιληπτή σε κάθε μας βήμα. Το ίδιο η λύτρωση μας, όταν ολοκληρώσουμε τον σκοπό μας στον καταραμένο κόσμο της βλασφημίας. Όταν βιώσουμε την κάθαρση…

3. Inscryption

Το Inscryption είναι ένας από τους πιο «αλλόκοτους» -να μας επιτραπεί ο όρος- τίτλους που θα συναντήσεις εκεί έξω. Μιλάμε για έναν roguelike, deck-building, horror τίτλο με pixel art αισθητική. Πως όλα αυτά μπορούν να «δέσουν» σε ένα παιχνίδι είναι το ερώτημα του εκατομμυρίου, αλλά ο δημιουργός Daniel Mullins είχε τον τρόπο να το υλοποιήσει και μάλιστα εξαιρετικά. Μια μοναδική ιδέα, που στον καιρό μας, μόνο ένας Indie δημιουργός θε είχε την ευκαιρία να την εφαρμόσει, αφού σίγουρα οι τεχνοκράτες των μεγάλων στούντιο θα την απέρριπταν δίχως δεύτερη σκέψη.

Στο παιχνίδι βρισκόμαστε αιχμάλωτοι κάποιου παράφρονα ο οποίος μας υποχρεώνει να παίξουμε εναντίον του ένα παιχνίδι με κάρτες και μόνο αν τον κερδίσουμε θα μπορέσουμε να ελευθερωθούμε. Στο βασικό του πυρήνα μιλάμε για ένα χαρτοπαίγνιο, αρκετά απλό, αλλά καθόλου βαρετό. Δεν θα δούμε δεκάδες chain effects όπως σε παιχνίδια τύπου Yu-Gi-Oh!, παρόλα αυτά θα χρειαστεί χρόνος ώστε να εξοικειωθούμε με τους μηχανισμούς του. Τα effects των καρτών είναι ευρηματικά, ενώ υπάρχει και μια αλληλεπίδραση των καρτών που χρησιμοποιούμε, οι οποίες ανοίγουν διάλογο με εμάς (αν για παράδειγμα χρειαστεί να τις θυσιάσουμε).

Ως roguelike παιχνίδι κάθε νέος γύρος ξεκινάει από την αρχή και έχουμε στην κατοχή μας μόνο 4 βασικές κάρτες, ενώ από εκεί και πέρα πρέπει βήμα βήμα να χτίσουμε την τράπουλά μας. Τώρα σε ό,τι αφορά το horror στοιχείο του, πρέπει να πούμε πως κι εδώ τα καταφέρνει περίφημα, αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που μας «σηκώθηκε» η τρίχα από την ανατριχίλα. Σίγουρα δεν είναι ότι πιο τρομακτικό έχουμε παίξει, παρόλα αυτά μας ξάφνιασε ευχάριστα, αφού δεν περιμέναμε σε ένα παιχνίδι με αυτό τον οπτικό τομέα να αισθανθούμε τόσο άβολα σε αρκετές στιγμές του. Δεν έχει jump scares, δεν έχει κυνηγητά από δυστοπικά τέρατα και splatter σκηνικά, αλλά μια καταπληκτική ατμόσφαιρα στην σφαίρα του μεταφυσικού, σκοτεινή ιστορία, απόκρυφα στοιχεία και αποφάσεις που πολλές φορές θα διστάσουμε να πάρουμε, σκεπτόμενοι τις συνέπειες.

Το Inscryption είναι σίγουρα ένας πολύ ιδιαίτερος τίτλος που αξίζει να ασχοληθείτε μαζί του. Όσο περίεργος φαίνεται ο συνδυασμός των ειδών που περιέχονται σε αυτό, τόσο αρμονικά δένονται μεταξύ τους, δίνοντας μας τελικά ένα άρτιο αποτέλεσμα.

2. Hollow Knight

Τι να πρωτοπεί κανείς για το Hollow Knight; Τι θα μπορούσαμε να προσθέσουμε που να μην έχει ήδη ειπωθεί; Ο τίτλος κυκλοφόρησε το 2017 σε υπολογιστές και ύστερα από ένα χρόνο έγινε διαθέσιμος και στους κατόχους κόνσολών. Το Hollow Knight δεν είναι απλά ένα καλό Indie παιχνίδι, δεν μπαίνει στις λίστες με τα καλύτερα παιχνίδια των τελευταίων ετών ως φτωχός συγγενής, αλλά ως ένας ισάξιος ανταγωνιστής τους. Είναι εντυπωσιακό μάλιστα πως ένα παιχνίδι αυτού του επιπέδου έχει δημιουργηθεί από ένα μικρό στούντιο λίγων ατόμων.

Ο τίτλος παίρνει άριστα σε αισθητική, μηχανισμούς, ποικιλία σε χαρακτήρες, εικαστικό, ατμόσφαιρα. Με έναν άριστο χειρισμό και σκοτεινό, αν και λίγο αφαιρετικό, σενάριο. Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις με λεπτομέρεια τι συμβαίνει αν δεν εντρυφήσεις αρκετά σε όλα τα μηνύματα που θα δεις, στις ιστορίες που αναφέρουν οι NPCs και αν δεν αντλήσεις πληροφορίες από όλο το περιβάλλον και τις εικόνες που θα συναντήσεις. Το lore και η πλοκή του έχουν αρκετό βάθος και πιθανόν για την πλήρη κατανόησή τους θα χρειαστεί και μια μικρή βοήθεια από το Ίντερνετ.

Ο χειρισμός όπως είπαμε είναι άριστος. Οι βασικοί του μηχανισμοί δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, όμως η συνολική υλοποίηση είναι εξαιρετική. Βασισμένο αρκετά στην λογική των soulslike παιχνιδιών, όπου τα checkpoints βρίσκονται με το σταγονόμετρο, ενώ κάθε φορά που πεθαίνουμε, χάνονται και τα νομίσματα μας αν δεν επιστρέψουμε στο σημείο που ήμασταν για να τα μαζέψουμε. Το παιχνίδι είναι αρκετά απαιτητικό, το ίδιο και οι περισσότεροι εχθροί του, όπου ο καθένας τους χρήζει διαφορετικής προσέγγισης, καθώς και χρήση διαφορετικών charms (αντικείμενα που δίνουν διάφορες δυνάμεις και τα βρίσκουμε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού). Ένα από τα δυνατότερα του σημεία φυσικά, είναι ο χάρτης του, στοιχείο προαπαιτούμενο για παιχνίδια του είδους. Ο χάρτης του είναι πολύ μεγάλος και τον ξεκλειδώνουμε σιγά σιγά. Με εκατοντάδες κρυφά περάσματα, μυστικές πόρτες, αλλά και μέρη που δεν μπορούμε να εξερευνήσουμε άμεσα και θα χρειαστεί να επανέλθουμε αργότερα. Μεγάλη είναι και η ποικιλία σε περιβάλλοντα και σκηνικά που θα συναντήσουμε, ανανεώνοντας συνεχώς το ενδιαφέρον μας.

Το Hollow Knight είναι ένα εξαιρετικό αλλά και αρκετά απαιτητικό παιχνίδι. Θα χρειαστεί αφοσίωση, υπομονή και αρκετές ώρες για να ολοκληρωθεί, όμως στο τέλος θα σας ανταμείψει. Αποτελεί σίγουρα έναν από τους καλύτερους τίτλους της τελευταίας δεκαετίας και ένα από τα καλύτερα Metroidvania όλων των εποχών. Το μόνο παράπονο που έχουμε από τους δημιουργούς του είναι η καθυστέρηση στην κυκλοφορία του sequel του, που έχει ανακοινωθεί εδώ και χρόνια.

1. Hades

Δεν θα σας πω ψέματα. Παρόλα τα καλά λόγια που είχα ακούσει για το παιχνίδι, ακόμα και από ανθρώπους που εμπιστεύομαι, όταν είδα την υποψηφιότητά του ως παιχνίδι της χρονιάς, θεώρησα πως αυτή ήρθε χαριστικά. «Εντάξει, πιθανότατα να αξίζει το βραβείο του καλύτερου indie, αλλά όχι και παιχνίδι της χρονιάς», σκέφτηκα. “Μα ένα παιχνίδι με pixel art αισθητική;” Ανάμεσα στα μεγαθήρια «The Last of Us Part II», «Final Fantasy VII Remake» και «Ghost of Tsushima»; Πως είναι δυνατόν να βρίσκεται στην ίδια λίστα με triple-A παραγωγές εκατομμυρίων;

Και μετά; Μετά το έπαιξα και κατάλαβα πόσο λάθος ήταν η σκέψη μου. Εμπνευσμένο, με εξαιρετικό εικαστικό, με μια ιστορία στην αρχαία ελληνική μυθολογία, χαριτωμένη, με χιούμορ, βάθος, αλληγορικά μηνύματα και καθόλου γλυκανάλατη. Η Supergiant Games δεν βρήκε απλά το sweet spot, χτύπησε φλέβα χρυσού και έριξε ένα χαστούκι σε όλη την βιομηχανία. Έδειξε πως για να φτιάξεις ένα παιχνίδι δεν χρειάζονται εκατομμύρια ευρώ, αλλά μια εμπνευσμένη ιδέα, μεράκι, αγάπη και δουλειά.

Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Το Hades είναι ένα roguelike παιχνίδι. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να το ολοκληρώσουμε με μια προσπάθεια, ενώ σε περίπτωση που χάσουμε ξεκινάμε από την αρχή. Αυτό το μοτίβο όμως δημιουργεί ένα πρόβλημα στην αφήγηση. Τόσο στην περίπτωση που χάσουμε, όσο και όταν κερδίσουμε το παιχνίδι, ώστε να βρούμε κίνητρο να το ξαναπαίξουμε. Ε λοιπόν, δεν έχει υπάρξει άλλο roguelike παιχνίδι που να έχει δέσει τόσο αρμονικά αυτή τη διαδικασία. Οι δημιουργοί βρήκαν τον τρόπο ώστε όλη αυτή η λούπα να δείχνει σαν μια συνέχεια της ιστορίας μας. Το σενάριο είναι εξαιρετικό, όλοι ο χαρακτήρες μοναδικοί, από τον πρωταγωνιστή μας μέχρι και τον τελευταίο NPC και κυριολεκτώ. Στις εκατοντάδες ώρες που έπαιξα, ελάχιστες φορές άκουσα τον ίδιο διάλογο. Και για να έχετε μια εικόνα, τερμάτισα το παιχνίδι περισσότερες από 150 φορές. Και όμως η ιστορία και οι διάλογοι συνέχισαν να εξελίσσονται.

Στο παιχνίδι ελέγχουμε τον Zagreus, γιο του Άδη, ο οποίος βρίσκεται στην εφηβεία, αμφισβητεί συνεχώς τον πατέρα του και αποφασίζει να δραπετεύσει από τον κάτω κόσμο. Στα του gameplay παίρνουμε διάφορες δυνάμεις (Boons) που μας προσφέρουν οι Θεοί του Ολύμπου ή μυθικοί ήρωες, ενώ όσο εξελίσσονται οι σχέσεις μας μαζί τους, η ποικιλία των δυνάμεων μεγαλώνει. Υπάρχουν πολλά διαφορετικά όπλα, πολλοί χαρακτήρες που συναναστρεφόμαστε, αλλά και random generated πίστες που σε κάθε νέο γύρο αλλάζουν. Έτσι κάθε προσπάθειά μας να το σκάσουμε από τον κάτω κόσμο είναι εντελώς διαφορετική. Η ποικιλία περισσεύει και στους εχθρούς μας, ενώ οι μάχες εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Το στήσιμο του χαρακτήρα μας σε κάθε νέο κύκλο είναι διαφορετικό και έτσι μοιραία δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε κάποιο «τυφλοσούρτη». Το παιχνίδι είναι αρκετά απαιτητικό και χρειάζεται προσεκτική επιλογή στα Boons, ώστε να έχουν όσο το δυνατόν καλύτερο synergy μεταξύ τους.

Η ολοκλήρωση της ιστορίας απαιτεί πολλαπλούς τερματισμούς, όμως αυτό μόνο πρόβλημα δεν αποτελεί, αφού μόλις συνηθίσετε τους μηχανισμούς του, το παιχνίδι γίνεται εθιστικό. Το Hades παίρνει εξαιρετικό βαθμό σε όλους τους τομείς. Σενάριο, αφήγηση, μουσική, χαρακτήρες, gameplay, αισθητική, ποικιλία. Υπάρχουν ακόμα και plot twists που θα σας συγκινήσουν. Εν τελεί, το Hades παρόλο που ανήκει σε ένα κάπως δύστροπο είδος κατάφερε να τρυπήσει το ταβάνι των roguelike παιχνιδιών, ανοίγοντας νέους ορίζοντες και εμπνέοντας και άλλους δημιουργούς να επενδύσουν στο είδος αυτό. One of a kind και ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της δεκαετίας.

ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ EXCLUSIVES ΤΙΤΛΟΙ:

5. Xenoblade Chronicles: Definitive Edition

Το Xenoblade Chronicles: Definitive Edition, είναι ένα από τα καλύτερα JRPG που μπορείτε να παίξετε στην κονσόλα του Switch. Μπορεί στην ουσία να μιλάμε για ένα Remaster του τίτλου που είχε κυκλοφορήσει το 2010 για το Nintendo Wii, όμως αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από το μεγαλείο του. Ο τίτλος της Monolith Software είχε δει και ένα port για το Nintendo 3DS, όμως η Definitive Edition για το Switch, είναι μακράν η καλύτερη εκδοχή του παιχνιδιού που μπορείτε να βρείτε.

Πρωταγωνιστής του παιχνιδιού μας είναι ο Shulk με πιστό σύμμαχο του το θρυλικό ξίφος Monado, το οποίο μόνο λίγοι εκλεκτοί μπορούν να χρησιμοποιήσουν. Κατά τη -μεγάλη- διάρκεια του παιχνιδιού θα γνωρίσουμε, όπως συνήθως συμβαίνει στα JRPG, αρκετούς χαρακτήρες τους οποίους θα έχουμε τη δυνατότητα να βάλουμε στην ομάδα μας, αλλά και να τους χρησιμοποιήσουμε αντί του Shulk. Καθένας έχει διαφορετικές δυνάμεις και όπλα, ενώ υπάρχει και ένα πολύ καλό σύστημα αλληλεπίδρασης μεταξύ των χαρακτήρων, το οποίο ανοίγει αρκετά τις στρατηγικές επιλογές μας και θα χρειαστεί να το μελετήσουμε ενδελεχώς, κυρίως αν παίζουμε στα ανώτερα επίπεδα δυσκολίας.

Αυτό όμως που κλέβει την παράσταση στο Xenoblade Chronicles: Definitive Edition είναι σίγουρα η ιστορία του. Ιστορία η οποία ξεκινά με τη μάχη δυο τιτάνων του Bionis και του Mechonis και λήγει κατά μια έννοια ισόπαλη, με τους δυο τιτάνες να πετρώνουν για την υπόλοιπη αιωνιότητα. Όμως ο πόλεμος δεν σταματά εδώ, αφού οι δυο τιτάνες φιλοξενούν την οργανική και την μηχανική ζωή αντίστοιχα και οι δυο λαοί συνεχίζουν τις εχθροπραξίες.

Το σενάριο πραγματεύεται μεγάλα υπαρξιακά ζητήματα και κλιμακώνεται όλο και περισσότερο, αφήνοντας μας τελικά με το στόμα ανοιχτό. Καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού θα υπάρξουν ανατροπές, συγκινητικές στιγμές, προδοσίες και ίντριγκες. Όλα αυτά και με συμπαραστάτη ένα πολύ στιβαρό gameplay και μεγάλη ποικιλία σε όλους τους τομείς, θα ήταν ήδη αρκετά για να κατατάξουμε το παιχνίδι σε ένα από τα κορυφαία της κονσόλας. Όμως οι τελευταίες ώρες του παιχνιδιού με τις κορυφώσεις να διαδέχονται η μία την άλλη, τα φιλοσοφικά ερωτήματα που τίθενται, αλλά και οι απαντήσεις που μας δίνει, μας οδηγούν στο να το χαρακτηρίσουμε χωρίς υπερβολή αριστούργημα.

4. Luigi’s Mansion 3

Την εκκίνηση του Luigi’s Mansion ως franchise θα τη βρούμε στο μακρινό 2001, όταν και αποτέλεσε έναν από τους τίτλους που λανσαρίστηκαν μαζί με το GameCube. Δεν ήταν η πρώτη, ούτε και η τελευταία φορά oπου η Nintendo άφηνε στην άκρη τον Mario και χρησιμοποιούσε ως πρωταγωνιστή ενός παιχνιδιού, κάποιον άλλο χαρακτήρα από το σύμπαν του Super Mario. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Luigi άρπαξε την ευκαιρία απ’ τα μαλλιά και βγήκε από τη σκιά του «επιβλητικού» αδερφού του.

Από τότε, κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι, κυκλοφόρησε ένας ακόμη τίτλος για το 3DS το 2013 και το 2018 είδαμε για το Switch το αδιαμφισβήτητα καλύτερο κεφάλαιο της σειράς, το Luigi’s Mansion 3. Το ύφος του τίτλου διαφέρει αρκετά από αυτά που έχουμε συνηθίσει, όταν πρωταγωνιστής είναι ο έτερος Καππαδόκης. Φυσικά πάντα παραμένει χαριτωμένο και «παιχνιδιάρικο», όμως είναι αρκετά πιο σκοτεινό και με κάποιες πινελιές τρόμου, αφού η ιστορία μας διαδραματίζεται σε ένα στοιχειωμένο ξενοδοχείο όπου τα φαντάσματα απαγάγουν του συντρόφους του Luigi.

Αυτή η αλλαγή ύφους βοηθάει αρκετά ώστε οι δημιουργοί να ξεφύγουν από τα τετριμμένα στο εικαστικό και αισθητικό κομμάτι, προσφέροντάς μας κάτι φρέσκο. Η ομορφιά του παιχνιδιού είναι απαράμιλλη και παρόλους του περιορισμούς της κονσόλας τα γραφικά μοιάζουν υπέροχα. Θα λέγαμε μάλιστα πως είναι και το δυνατό σημείο του Luigi’s Mansion 3.

Στα του gameplay τώρα, τα πράγματα είναι αρκετά απλά. Με όπλο μας μια ηλεκτρική σκούπα προσπαθούμε να ρουφήξουμε τα φαντάσματα ή να εκτοξεύσουμε πάνω τους αντικείμενα για να τους προκαλέσουμε ζημιά. Επίσης, θα χρειαστεί να λύσουμε κάποιους απλούς στην πλειοψηφία τους γρίφους, ενώ το platforming κομμάτι, δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικό.

Η σειρά Louigi’s Mansion έχει ανοίξει μια πολύ όμορφη παρένθεση στο σύμπαν των Mario παιχνιδιών και ιδιαίτερα το τρίτο μέρος της αξίζει το χρόνο σας και με το παραπάνω. Ο φοβητσιάρης Luigi θα γίνει άθελα του πρωταγωνιστής σε μια περιπέτεια με αρκετό χιούμορ. Από την άλλη, το Halloween περιβάλλον στο οποίο διαδραματίζεται η ιστορία μας, και ο υπέροχα σχεδιασμένος κόσμος στον οποίο θα περιπλανηθούμε, κάνουν το Luigi’s Mansion 3 ένα από τα καλύτερα exclusives του Nintendo Switch.

3. Super Mario Bros. Wonder

Τα παιχνίδια από το σύμπαν του Super Mario έχουν την τιμητική τους στην λίστα μας. Βέβαια δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά αφού ο τρόπος με τον οποίο τα διαχειρίζεται η Nintendo είναι μαεστρικός. Στην τρίτη θέση της λίστα μας λοιπόν το Super Mario Bros. Wonder. Ένα 2D platform, με την Ιαπωνική εταιρεία να επιμένει δικαίως να στηρίζει το είδος. Τα έντεκα χρόνια που πέρασαν από την τελευταία κυκλοφορία ενός 2D Mario μοιάζουν αρκετά, όμως ο χρόνος χρησιμοποιήθηκε σωστά, ώστε να έχουμε ένα φρέσκο, εμπνευσμένο και γεμάτο νέες ιδέες Super Mario. Ένα Super Mario Bros… θαύμα.

Το πλήθος των μηχανισμών που θα συναντήσουμε στο παιχνίδι είναι χωρίς υπερβολή εντυπωσιακό. Tο Super Mario Bros. Wonder προσφέρει στον παίκτη όλα όσα δεν θα μπορούσε καν να φανταστεί. Και εκεί κρύβεται το μυστικό της επιτυχίας του. Καθ’ όλη τη διάρκεια της περιπέτειας μας συναντάμε συνεχώς κάτι νέο. Είτε αυτό αφορά τους εχθρούς, είτε τα πανέμορφα περιβάλλοντα κάθε πίστας, είτε όπως προείπαμε τους μηχανισμούς του. Κορυφαίος εκ των οποίων το Wonder Effect που αποτελεί την μεγαλύτερη καινοτομία του τίτλου. Στο ίδιο υψηλό επίπεδο βρίσκεται και το ηχητικό κομμάτι του παιχνιδιού, τόσο με τα soundtracks, όσο και με τα ηχητικά εφέ, τα οποία σε «βάζουν» ακόμα περισσότερο στον κόσμο του.

Με απεριόριστο περιεχόμενο, ακόμα και μετά τον τερματισμό του, το Super Mario Bros. Wonder συνδέει υπέροχα το παλιό με το νέο. Με φρέσκους και εμπνευσμένους μηχανισμούς και ένα στοιχείο έκπληξης να καραδοκεί σε κάθε pixel του ταξιδιού μας, χωρίς να ξεχνάει όμως τις βαθιές ρίζες του franchise. Ένα παιχνίδι το οποίο θα προσφέρει μια αξέχαστη εμπειρία σε όποιον το δοκιμάσει.

2. Super Mario Odyssey

Η Nintendo ήταν πάντα πρωτοπόρα. Από τις πρώτες μέρες της ζωής της με το NES, μέχρι και σήμερα που βρίσκεται στο απόγειο της εμπορικότητας της με το Switch, έδειχνε στους υπολοίπους τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα των καινοτομιών της φυσικά, το βρίσκουμε στο είδος των platform games της και, συνήθως με πρωταγωνιστή την μεγαλύτερη μασκότ της, τον Ιταλό υδραυλικό Mario.

Ο Super Mario λοιπόν, έμελλε να είναι ο πρωταγωνιστής ενός ακόμα υπέρ-επιτυχημένου 3D platform, όντας ο βασικός χαρακτήρας του Super Mario Odyssey, με συμπρωταγωνιστή το… καπέλο του.  Το Super Mario Odyssey αποτελεί ουσιαστικά τον πνευματικό διάδοχο των Super Mario Galaxy 1 & 2 του Nintendo Wii και κινείται στην ίδια λογική. Φυσικά με αρκετά καλύτερα γραφικά, σε ένα κόσμο με μεγαλύτερη κλίμακα και ως συνήθως φρέσκες ιδέες, πολλές φρέσκες ιδέες.

Βασικό μας όπλο είναι καπέλο μας, το οποίο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ώστε να «χειραγωγήσουμε» τους εχθρούς μας. Πετώντας το πάνω τους, μπορούμε και τους ελέγχουμε, στοιχείο που φτάνει το gameplay του παιχνιδιού σε άλλη διάσταση. Οι διαφορετικοί εχθροί είναι δεκάδες και όλοι διαφορετικοί μεταξύ τους, πράγμα που αυξάνει την ποικιλία των δυνατοτήτων μας κατακόρυφα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα περιβάλλοντα του τίτλου. Σε επίπεδο δυσκολίας, ο απλός τερματισμός είναι αρκετά βατός, έτσι ώστε το παιχνίδι να είναι προσβάσιμο για τις μικρότερες ηλικίες, όμως η δυσκολία κλιμακώνεται σταδιακά για όποιον θέλει να μαζέψει όλα τα power moons, τις στολές και τα υπόλοιπα collectibles.

To Super Mario Odyssey αποτελεί μια ακόμη εμπνευσμένη ιδέα της Nintendo, με ένα πανέμορφο κόσμο και νέους μηχανισμούς, ανανεώνοντας και φρεσκάροντας την σειρά των 3D Mario ξανά. Και το κάνει με τόσο εντυπωσιακό τρόπο που δεν μας δίνει άλλη επιλογή από το να το βάλουμε στη δεύτερη θέση της λίστας μας. Τελικά, αν βγάλαμε κάποιο συμπέρασμα ολοκληρώνοντας το παιχνίδι, αυτό ήταν το εξής: «Να βρείτε κάποια να σας αγαπάει, όσο αγαπάει η Nintendo το Super Mario».

1. The Legend of Zelda: Breath of the Wild

Δεν νομίζω πως μπορούμε να πούμε κάτι για το The Legend of Zelda: Breath of the Wild που να μην έχει ήδη ειπωθεί. Τι να προσθέσεις όταν μιλάμε για ένα κατά γενική ομολογία υπέροχο τίτλο; Ένα παιχνίδι που σάρωσε τα πάντα στο πέρασμα του και για το οποίο τόσο οι reviewers όσο και οι απλοί gamers στάζουν μέλι. Οι πωλήσεις του έχουν ξεπεράσει τα 34 εκατομμύρια μονάδες, όντας διαθέσιμο μόνο στις πλατφόρμες της Nintendo. Ελάχιστα single player μπορούν να φτάσουν σε αυτά τα δυσθεώρητα ύψη και το συγκεκριμένο το αξίζει και με το παραπάνω. Και να σκεφτεί κανείς πως το παιχνίδι είχε αρχικά δημιουργηθεί για το Nintendo Wii U. Μία κονσόλα εντελώς αποτυχημένη, όμως ευτυχώς το παιχνίδι δεν επηρεάστηκε, αφού ήρθε το Nintendo Switch και χέρι χέρι, τραβούσαν το ένα το άλλο προς την κορυφή. Το The Legend of Zelda: Breath of the Wild είναι συνυφασμένο με το Switch και το αντίστροφο. Σπάνια συναντάμε τέτοια σύνδεση μεταξύ μιας κονσόλας και ενός παιχνιδιού, ενώ για πολλούς το The Legend of Zelda: Breath of the Wild ήταν ο ορισμός του “αγοράζω μια κονσόλα για ένα και μόνο παιχνίδι”.

Πολλοί ίσως έχουν ενστάσεις γιατί στην πρώτη θέση της λίστας μας βρίσκεται το “Breath of the Wild” και όχι το sequel του “The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom”, το οποίο κάνει ότι και το πρώτο μέρος, αλλά σε μεγαλύτερη κλίμακα ακόμα πιο επιβλητικά και πειστικά. Το ακούμε και υπάρχει ένα point, όμως στη δική μας λογική, το Breath of the Wild εφηύρε τον τροχό. Δημιούργησε την ιδέα, έσπειρε κάτι μοναδικό. Έβαλε τις βάσεις, για να χτιστεί ένα αρχιτεκτονικό θαύμα και στη συνέχεια με το Tears of the Kingdom δημιουργήθηκε η καλύτερη μεζονέτα με πισινά στην κορυφή του ουρανοξύστη που υπήρχε ήδη. Ναι, αν τα βάζαμε δίπλα δίπλα, αν έπρεπε να προτείνουμε σε κάποιον να παίξει μόνο ένα από τα δυο, θα προτείναμε το δεύτερο, όμως η έκπληξη και το σοκ που βιώσαμε όταν είδαμε τον κόσμο του Breath of the Wild μας δημιούργησαν τόσο μοναδικά συναισθήματα που δεν μπορούμε να μην βάλουμε αυτό στην κορυφή της λίστας μας.

Ας πούμε τώρα και λίγα λόγια για το παιχνίδι, συνοπτικά και χωρίς να θέλουμε να πλατειάσουμε. Μιλάμε για ένα τίτλο στον οποίο βρισκόμαστε σε έναν χάρτη ανοιχτού κόσμου. Το “Breath of the Wild” είναι το πρώτο Zelda που τολμάει κάτι τέτοιο, ξεφεύγοντας από την κλασσική μέχρι τότε συνταγή των Dungeon. Ένας ανοιχτός κόσμος λοιπόν, σε ένα χάρτη χωρίς σημάδια για το που πρέπει να πάμε. Η εξερεύνηση είναι η ουσία του παιχνιδιού. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη σειρά με την οποία πρέπει να ολοκληρώσουμε τις αποστολές μας. Θεωρητικά μάλιστα, θα μπορούσαμε να πάμε κατευθείαν στο τελικό boss, να το κερδίσουμε και το παιχνίδι να τελειώσει. Θεωρητικά μόνο βέβαια, καθώς η εξερεύνηση του κόσμου, μας δίνει διάφορες δυνάμεις, όπλα και αναβαθμίσεις, χωρίς τα οποία θα ήταν αδύνατο να προχωρήσουμε. Όμως δεν μας δίνει μόνο αυτά. Το σημαντικότερο που μας προσφέρει η εξερεύνηση του κόσμου του παιχνιδιού είναι ένα μοναδικό αίσθημα ικανοποίησης για αυτά που ανακαλύπτουμε. Για πράγματα που έχουν φτιαχτεί από τους δημιουργούς και θα μπορούσαμε να μην τα έχουμε βρει καν. Προσωπικά έχοντας τερματίσει το παιχνίδι και αφιερώνοντας του πάνω από 200 ώρες, έχω τη βεβαιότητα πως υπάρχουν δεκάδες πράγματα που δεν ανακάλυψα.

Οι περισσότερες ώρες επενδύθηκαν προσπαθώντας να πάω σε κάποιο σημείο του χάρτη που είδα με τα κιάλια μου από μακριά και μου έκανε εντύπωση. Το ταξίδι ξεκινούσε και ποτέ, μα ποτέ δεν με απογοήτευσε. Από το μικρότερο collectible που βρήκα στη διαδρομή μου, μέχρι και τον πιο επιβλητικό δράκο ή κάποιο ναό ή κάποιο κατεστραμμένο κάστρο, όλα με έκαναν να τρίβω τα μάτια μου. Δεκάδες ή και εκατοντάδες πράγματα είναι επιμελώς κρυμμένα μέσα στον κόσμο του παιχνιδιού, με αποτέλεσμα να συζητάς με φίλους σου που έχουν παίξει το παιχνίδι και να αντιλαμβάνεσαι πως ο καθένας βρήκε κάτι διαφορετικό που εσύ δεν το ανακάλυψες. Γρίφοι, άλλοι ευκολότεροι, άλλοι δυσκολότεροι, αλλά πάντα διαφορετικοί μεταξύ τους. Γρίφοι που για να τους λύσεις πρέπει να επιστρατεύσεις τη λογική, τη φαντασία, αλλά και τα εργαλεία που σου δίνονται, συμπεριλαμβανομένου και του περιβάλλοντος.

Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες για αυτό το παιχνίδι, όμως δεν είναι αυτός ο σκοπός του αφιερώματος μας. Προσπαθώ να αποφύγω τον πειρασμό να μιλήσω για όσα συνάντησα, όμως από την άλλη αισθάνομαι πως αν δεν το κάνω, όσοι δεν έχουν παίξει το παιχνίδι δεν θα αντιληφθούν και το μεγαλείο του. Οι καιρικές συνθήκες, τα φυσικά φαινόμενα, ακόμα και η βαρύτητα βρίσκουν μια εντυπωσιακή εφαρμογή. Δεν έχουμε δει για παράδειγμα, σε άλλο βιντεοπαιχνίδι τόσο αληθοφανή φωτιά, όχι ως προς την αληθοφάνεια της οπτικά, αλλά ως προς το πως λειτουργεί. Η πιστότητα με την οποία φουντώνει ή επεκτείνεται στην χλωρίδα, μέχρι και το πως σβήνει, αν για παράδειγμα αρχίσει η βροχή, είναι εκπληκτική.

Όλα συμβαίνουν αβίαστα και οργανικά. Έτσι ξεκινάει το παιχνίδι και έτσι ολοκληρώνεται. Δεν θα τελειώσουμε μια λίστα από quests μέχρι να φτάσουμε στο τελικό boss. Απλά θα τα βρούμε μπροστά μας σχεδόν τυχαία. Και κάπως έτσι θα φτάσουμε μέχρι την τελευταία μας μάχη, ολοκληρώνοντας ένα μοναδικό ταξίδι. Μοναδικό κυριολεκτικά, αφού ο καθένας μας θα έχει διανύσει τον δικό του διαφορετικό δρόμο μέχρι το τέλος. Αυτό και ακόμα περισσότερα είναι το “The Legend of Zelda: Breath of the Wild”, το καλύτερο παιχνίδι του Nintendo Switch και ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών.