Πολλοί δημιουργοί φτιάχνουν παιχνίδια που γίνονται επιτυχία. Ελάχιστοι όμως αφήνουν πίσω τους μια πραγματική παρακαταθήκη. Όταν ένα από αυτά τα σπάνια ταλέντα χάνεται νωρίς, το έργο του είναι αυτό που απαλύνει τον πόνο της απώλειας του. Ο Tomonobu Itagaki ήταν ένα τέτοιο ταλέντο και ίσως και κάτι περισσότερο. Προσέγγιζε τη δουλειά του σαν πολεμιστής στη μάχη. Με απόλυτη αφοσίωση, ατελείωτο πείσμα και τιμή. Ακριβώς όπως οι χαρακτήρες του στον κόσμο του Dead or Alive και όπως ακριβώς ο θρυλικός του ήρωας, Ryu Hayabusa (από το Ninja Gaiden).

Ο Itagaki, με την ξεχωριστή πινελιά του, ενσάρκωνε μια φιλοσοφία παιχνιδιού που τάσσονταν ενάντια στην ευκολία. Για τους οπαδούς του, το gaming ήταν μια δοκιμασία που αμείβονταν πλουσιοπάροχα, όπου οι συνεχείς αποτυχίες έδειχναν τον δρόμο στον παίκτη πως πλησίαζε στη νίκη. Αυτή η ιδέα, από niche τάση, εξελίχθηκε σε σύγχρονο κανόνα των σημερινών βιντεοπαιχνιδιών. Και αυτή ακριβώς η αλλαγή νοοτροπίας αποτελεί ίσως τη σημαντικότερη συνεισφορά του, τόσο στη βιομηχανία όσο και σε εμάς τους ίδιους που εκτιμήσαμε την τέχνη της δυσκολίας.

Κατακτώντας την απόλυτη κορυφή στο είδος της δράσης.

Ο Itagaki γεννήθηκε στο Τόκιο το 1967. Η δουλεία του ξεκίνησε στην Tecmo το 1992 και σύντομα τράβηξε την προσοχή για τις καινοτόμες και έξυπνες ιδέες του. Το πρώτο σπουδαίο του επίτευγμα ήρθε το 1996 με την παρουσίαση του “Dead or Alive”, μιας σειράς βιντεοπαιχνιδιών που διακρίθηκε για τον δυναμισμό και το στρατηγικό στοιχείο. Για πολλούς, αυτό το παιχνίδι υπήρξε η πρώτη γνωριμία με το χαρακτηριστικό στιλ του δημιουργού, έναν συνδυασμό τεχνικής ακρίβειας, τόλμης και αμετάβλητης πίστης στο ένστικτο του παίκτη.

Η καθοριστική του στιγμή ήρθε με την δημιουργία του Ninja Gaiden το 2004. Πολλοί θα πούνε ότι η σειρά έγινε γνωστή λόγω της “ανηλεούς” δυσκολίας που προηγήθηκε. Και η αλήθεια είναι πως το παιχνίδι απασχόλησε συγκεκριμένο κοινό, απευθυνόμενο κυρίως σε όσους αναζητούσαν μια δίκαιη νίκη και θεωρούσαν το χειριστήριο όπλο στο χέρι ενός ψηφιακού σαμουράι. Σ’ αυτήν την αναλογία, ο Ryu Hayabusa ήταν ο ίδιος ο Itagaki. Ενας ατρόμητος μαχητής που ωριμάζει μέσα από τις αποτυχίες του, επιστρέφοντας κάθε φορά πιο δυνατός.

Αυτό ακριβώς μάθαινε ο παίκτης. Πως τίποτα δεν δίνεται εύκολα σε αυτή τη ζωή. Αλλά η λεπτομέρεια, η κατανόηση και το ένστικτο μπορούν να είναι η ειδοποιός διαφορά, μια ιδέα που ο ίδιος υπερασπιζόταν με θέρμη.

Ένας δημιουργός πιστός στο όραμά του, πάνω απ’ όλα!

Η ρήξη του με την Tecmo το 2008 ήταν βίαιη και πολυσύνθετη. Προκλήθηκε από έναν συνδυασμό δικαστικών διαφορών, συμπεριλαμβανομένων της κόντρας του με τον Harada της Bandai Namco και μιας καταγγελίας για σεξουαλική παρενόχληση. Παρά την επακόλουθη αθώωσή του και την επίλυση της διαμάχης του με τον Harada, ο Itagaki αποχώρησε, κινούμενος νομικά κατά της Tecmo για οικονομική ζημία και κατά του CEO της εταιρείας για κακή συμπεριφορά απέναντι στους συναδέλφους του.

Ο Itagaki, ωστόσο, δεν καταπίεσε το δημιουργικό του ταλέντο. Ίδρυσε την Valhalla Game Studios για να συνεχίσει να ακολουθεί πιστά το όραμά του, χωρίς τους περιορισμούς και τους κανόνες δεοντολογίας που επιβάλλουν οι μεγάλες εταιρείες του χώρου.

Το “Devil’s Third” ο τελευταίος τίτλος του δημιουργού, κυκλοφόρησε αποκλειστικά και μόνο για το Wii U το 2015, όμως δυστυχώς δεν γνώρισε την επιτυχία που θα ήθελε ο ίδιος. Παρ’ όλ’ αυτά, ο δημιουργός του Ninja Gaiden έφτιαχνε παιχνίδια για να εκφραστεί, όχι για να ευχαριστήσει. Η ποιότητα, ωστόσο, ήταν φτωχή σε σύγκριση με το παρελθόν του, και η σημερινή του “αλήθεια” φαινόταν να μην αντικατοπτρίζει πλέον την καινοτομία που τον όρισε.

Πολλοί, στην θέση του, θα είχαν ταπεινωθεί και θα είχαν εγκαταλείψει. Ο Itagaki, όμως, δεν ήταν από αυτά τα άτομα. Το 2021, με μια νέα εταιρεία που ίδρυσε, επεχείρησε να επιστρέψει στο προσκήνιο, προσφέροντας την υπόσχεση μιας δημιουργίας που θα αντηχούσε την παλιά του δόξα. Η ζωή, ωστόσο, τα έφερε αλλιώς.

Τα τελευταία του λόγια για το κοινό του

Ο Tomonobu Itagaki απεβίωσε στις 16 Οκτωβρίου 2025, σε ηλικία μόλις 58 ετών. Ο θάνατός του ήταν ξαφνικός και άδικος. Λίγο πριν φύγει, είχε αφήσει γραπτά τις τελευταίες του σκέψεις, με την επιθυμία να δημοσιευθούν μόνο μετά το θάνατό του από συγγενικό του πρόσωπο:

“Το φως της ζωής μου τελειώνει. Το γεγονός ότι αυτό το μήνυμα έχει αναρτηθεί, σημαίνει πως ήρθε, τελικά, η ώρα μου. Δεν βρίσκομαι πια σε αυτόν τον κόσμο. (Έχω ζητήσει από κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο να κάνει αυτή την δημοσίευση εκ μέρους μου). Ήταν μοτίβο μάχης η ζωή μου. Και συνέχισα να κερδίζω. Έχω προκαλέσει και μπελάδες. Είμαι, υπερήφανος, όμως, που δεν εγκατέλειψα τις πεποιθήσεις μου και πως πολέμησα μέχρι τέλους. Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Λυπάμαι, όμως, πολύ που δεν πρόλαβα να παραδώσω ένα νέο έργο στους θαυμαστές μου. Ζητώ ειλικρινά συγγνώμη.

Αυτό ήταν. Και έτσι, αποχωρώ.”

Ένας τελικός λόγος που συμπυκνώνει ό,τι πίστευε και πρέσβευε. Επειδή για τον Itagaki, η ζωή ήταν μάχη. Μάχη όχι για κενή δόξα ή υλικά αγαθά, αλλά για μια δημιουργική υποχρέωση που αντιστέκεται σε κάθε τύπο περιβολής. Μια αλήθεια πλήρης και αμείλικτη, που συμπεριλάμβανε εξίσου το φως και το σκοτάδι της ζωής του αυτής.

Ο Tomonobu Itagaki ξεπερνούσε τον τίτλο του δημιουργού και οραματιστή. Ήταν ένα ακλόνητο φως σε ένα βιομηχανικό τοπίο που συχνά αγνοεί την αξία του πάθους, της φαντασίας και της δημιουργικότητας. Αποτελούσε το παράδειγμα του ασυμβιβάστου καλλιτέχνη, του ανθρώπου που προτιμούσε τα “δίκαια” παιχνίδια από τα “εύκολα”. Στόχος του ήταν ο παίκτης να δουλέψει σκληρά, να νιώσει αγωνία και εν τέλει μια ικανοποίηση, επειδή και μόνο έτσι γίνεται αξέχαστη μια νίκη.

Η κληρονομιά του θα ταυτίζεται για πάντα με την πρόκληση, την αφοσίωση και την αγνή δημιουργικότητα. Και κάθε φορά που ένας παίκτης θα αποτυγχάνει επανειλημμένα απέναντι σε ένα απροσπέλαστο boss fight, αρκεί μόνο να σηκώσει το κεφάλι του προς τα επάνω. Εκεί που θα διακρίνει στον ουρανό τη σιλουέτα του Itagaki να του χαμογελά με σύνεση. Μπορεί ακόμη και να πιαστεί από έναν απαλό ανεμοστρόβιλο που θα του λέει ψιθυριστά:

“Η νίκη ανήκει σε εκείνους που επιμένουν να πολεμούν.”

Καλό ταξίδι, Tomonobu Itagaki. Σε ευχαριστούμε για όλα.