Μεταλλιές, όπλα, αίματα, δαίμονες, περισσότερα όπλα, διαμελισμένοι εχθροί, περισσότερα όπλα, σφαίρες, δαίμονες παντού, ακόμα περισσότερα όπλα, χάος! Μας συγχωρείτε, χάσαμε κάπως τον έλεγχο αλλά μπορείτε να μας καταλάβετε. Χωρίς περεταίρω καθυστερήσεις ας περάσουμε στο review μας για το DOOM: The Dark Ages!

Εδώ και περίπου 30 χρόνια η σειρά DOOM βρίσκει τρόπους να αλλάζει, να προσθέτει πράγματα, να “διαβάζει” τι θέλει το κοινό και τι απαιτήσεις έχει. Σχεδόν σε κάθε παιχνίδι που βγαίνει, η Bethesda φροντίζει να αλλάζει όσο χρειάζεται τα βασικά στοιχεία του παιχνιδιού προκειμένου να μη χάνει το χαρακτήρα του αλλά και να μην είναι μονότονο και “ένα από τα ίδια”. Φέτος με το DOOM: The Dark Ages έχει καταφέρει να μας δώσει κάτι τελείως διαφορετικό από τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς και να επανεφεύρει το παιχνίδι σε ένα στιλ πιο κοντά σε open-world.

Ο τίτλος διαδραματίζεται πριν από τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο DOOM 2016 και DOOM Eternal, με το νέο παιχνίδι να μας δίνει περισσότερες πληροφορίες για τη μάχη ανάμεσα στις ορδές της κόλασης και τους ανθρώπους οι οποίοι υπερασπίζονται τους Sentinels και τους – κάτι σαν θεούς – Maykrs. Στο παιχνίδι μας, ο Slayer δεν αλλάζει συνήθειες, παραμένει δηλαδή ένα λιγομίλητο υπερόπλο (λέει μια λέξη σε όλο το παιχνίδι, αλλά τι λέξη) και μοναδικός του σκοπός είναι να εξοντώσει όποιον βρεθεί στο δρόμο του.

Σε σχέση με τα παλαιότερα παιχνίδια της σειράς, βλέπουμε δυο σημαντικές αλλαγές. Η πρώτη είναι πως βλέπουμε και άλλους ανθρώπους γύρω μας οι οποίοι πολεμάνε και αυτοί με τη σειρά τους τους δαίμονες (δεν κάνουν πολύ καλή δουλεία, η αλήθεια να λέγεται, αλλιώς δε θα μας είχαν ανάγκη). Αυτό δημιουργεί, άθελά του η ηθελημένα, ένα αίσθημα πως ξαφνικά ο Slayer είναι μέρος μιας ομάδας, εάν ευσταθεί αυτός ο όρος, και δεν πολεμάει μόνο για τον εαυτό του. Ακόμα μια μεγάλη αλλαγή είναι η προσθήκη της ασπίδας και μιας, μεγάλης, σειράς ικανοτήτων και επιπλέον δυνατοτήτων που αυτή φέρνει στο gameplay.

Με τη βοήθεια της ασπίδας μπορέσαμε να νιώσουμε ένα αίσθημα ασφάλειας, εάν υπάρχει κάτι τέτοιο στον κόσμο του DOOM, καθώς πέρα από την άμυνα που μπορούσαμε να κάνουμε σε όσα projectiles είχαν κόκκινο χρώμα, μπορούσαμε να κάνουμε parry σε όσα είχαν πράσινο χρώμα και να τα στείλουμε πίσω στον αποστολέα τους κάνοντας μεγάλη ζημία, όχι μόνο στον δαίμονα που μας “πυροβόλησε” αλλά και στους γύρω του.

Η ασπίδα, λοιπόν, πέρα από αμυντική χρήση, έχει και επιθετική (ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ DOOM ΚΑΙ ΟΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ). Με το charging bash είχαμε τη δυνατότητα να μειώσουμε σε χρόνο μηδέν την απόστασή μας από τις ορδές των δαιμόνων που έρχονταν κατά πάνω μας και να περάσουμε μέσα από κάθε δαίμονα που θα βρεθεί στο δρόμο του bash μας. Μπορεί να αφαιρέθηκαν πράγματα από τα προηγούμενα παιχνίδια, όπως το double jump ή το dash, ήρθε όμως η ασπίδα να προσθέσει τρόπο να πηδήξουμε σε ψηλά σημεία, χρησιμοποιώντας τη σαν γάντζο ή ακόμα και με το charging dash, να μπορούμε να μετακινηθούμε πολύ γρήγορα στο πεδίο της μάχης.

Ακόμα μια μεγάλη διαφορά σε σχέση με τα παλαιότερα παιχνίδια, που κάνει το gameplay πιο άνετο και πιο διασκεδαστικό, κατά την άποψή μας, είναι πως δε χρειάστηκε σε κανένα σημείο να χρησιμοποιήσουμε συγκεκριμένο όπλο πάνω σε συγκεκριμένο τύπο εχθρού. Όλα τα όπλα κάνουν τρομακτική ζημιά σε κάθε είδος δαίμονα και εξαρτιόταν από εμάς κάθε φορά πως θα αποφασίζαμε να τελειώσουμε τη μάχη, είτε με πυρομαχικά, είτε με melee είτε με το να κόψουμε κάποιον μεγαλόσωμο εχθρό στα δύο με την ασπίδα μας (ναι το κάνει και αυτό η ασπίδα, αλλά δε θα δώσουμε παραπάνω πληροφορίες).

Πάμε τώρα να δούμε το πόσο έχει αλλάξει το σκηνικό, εν γένει, του DOOM στο καινούριο παιχνίδι της σειράς. Όσα γνωρίζαμε εδώ και χρόνια, πως βρισκόμαστε σε μικρό δωμάτιο με μια θάλασσα εχθρών και προσπαθούσαμε, κάποιες φορές μάταια, να αποφύγουμε χτυπήματα, πλέον δεν ισχύει. Στο The Dark Ages βρισκόμαστε είτε σε ανοιχτό πεδίο μάχης, είτε σε τεράστιες αίθουσες και είχαμε τη δυνατότητα να μετακινούμαστε διαρκώς και καταφέρναμε, ενώ ήμασταν ένα άτομο, να περικυκλώνουμε τους δαίμονες και να τους κάνουμε δόλωμα για τα ψάρια.

Όσον αφορά τον οπτικό τομέα, το παιχνίδι, φέρνει κάτι ολοκαίνουριο, συνδυάζοντας επιτυχημένα τη μεσαιωνική αρχιτεκτονική (στο έδαφος του πλανήτη) με το futuristic set των διαστημοπλοίων και του οπλισμού.

Ακόμα ένα στοιχείο που έρχεται να προστεθεί στο νέο σκηνικό που έφτιαξαν η Bethesda με την Id είναι η χρήση γιγαντιαίων mech suits (που θυμίζει την ταινία Pacific Rim) και φυσικά τη μάχη στον αέρα με τη χρήση ενός mech δράκου με το όνομα Serrat. Μέσω λέξεων δε μπορούμε να σας περιγράψουμε πόσο επικές είναι οι μάχες του τίτλου, είτε στο έδαφος είτε στον αέρα, και μπορούμε μόνο να ας προτρέψουμε να παίξετε το παιχνίδι στην πρώτη ευκαιρία.

Ευχαριστούμε θερμά την AVE Tech για την παραχώρηση του key code για τις ανάγκες του review.