Το Dynasty Warriors είναι ένα από τα πιο ιστορικά και μακροβιότερα franchise της βιομηχανίας. Επιπλέον, είναι μια σειρά με πολλά κεφάλαια, έχοντας τουλάχιστον ένα τίτλο σε κάθε γενιά κονσολών από το 1997, όταν έκανε το ντεμπούτο της, μέχρι και σήμερα. Βέβαια χρειάστηκε να περάσουν 7 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία κυκλοφορία, όταν με το Dynasty Warriors 9 η σειρά έδειχνε να έχει μπει σε τέλμα και να βαλτώνει. Έτσι,  η Omega Force και η Koei Tecmo αποφάσισαν να αλλάξουν την κατάσταση και με το Dynasty Warriors: Origins δείχνουν πως κομμάτι τα κατάφεραν.

Σίγουρα το ακροτελεύτιο κεφάλαιο της σειράς δεν αποτελεί ένα αριστούργημα, δεν επανασυστήνει το είδος του Hack and slash στο κοινό, ούτε εφευρίσκει τον τροχό. Όμως δείχνει αρκετά ανανεωμένο, φρέσκο και διασκεδαστικό μέσα στην απλότητά του. Το Dynasty Warriors: Origins είναι το δέκατο κατά σειρά παιχνίδι του franchise και αν σε κάποιους πυροδοτείται ψυχαναγκασμός, λόγω του ότι δεν ακολουθείται η αριθμητική πρόοδος στον τίτλο του παιχνιδιού, αυτό έχει εξήγηση. Ο λόγος για τον οποίο στα δεξιά του «Dynasty Warriors» δεν βλέπουμε τον αριθμό «10» έχει να κάνει με τον  χρόνο στον οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα του παιχνιδιού. Όπως υποδηλώνει και ο τίτλος του λοιπόν μιλάμε για ένα prequel της ιστορίας μας.

Όπως πάντα, το σενάριο είναι βασισμένο στην Κινεζική ιστορία, τοποθετημένο μεταξύ 2^ου και 3^ου αιώνα μ.Χ.. Οι πηγές στις οποίες βασίζεται είναι το ιστορικό έργο «Records of the Three Kingdoms» του Chen Shou, καθώς και η ιστορική νουβέλα «Romance of the Three Kingdoms», που αποδίδεται στον Luo Guanzhong . Τα δυο ομοούσια έργα αναφέρονται στα γεγονότα μεταξύ της πτώσης της δυναστείας των Χαν και της δημιουργίας των «Τριών Βασιλείων». Καταλαβαίνετε λοιπόν πως τα θεμέλια είναι πολύ γερά, με την Κινεζική ιστορία να έχει όχι απλώς ενδιαφέρον, αλλά ειδικό βάρος και βάθος που ελάχιστες άλλες μπορούν να ανταγωνιστούν.

Παρόλα αυτά, και παρά το γεγονός πως το γενικό πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζεται το παιχνίδι είναι μαγικό, ονειρεμένο και επιβλητικό, πρέπει να πούμε πως η πλοκή κινείται σε σχετικά ρηχά νερά. Ο πρωταγωνιστής μας είναι κατά βάση σιωπηλός. Η φωνή του δεν ακούγεται ποτέ, ενώ οι ελάχιστες φράσεις που επιλέγουμε εμείς να πει, είναι κλισέ ατάκες και γενικότητες. Από την ίδια ασθένεια πάσχουν  και οι υπόλοιποι χαρακτήρες του παιχνιδιού, πολλοί εκ των οποίων είναι πραγματικά ιστορικά πρόσωπα, γεγονός που τους προσθέτει κύρος και βαρύτητα. Παρόλο του ότι είναι καλοσχεδιασμένοι, δεν έχουν κάτι παραπάνω από ένα διαδικαστικό ρόλο. Ένας ρόλος που τις περισσότερες φορές ξεκινάει και σταματάει στο να μας δώσουν μια εξήγηση για την μάχη που θα ακολουθήσει. Όχι, δεν θα λέγαμε πως το στόρι είναι εντελώς αδιάφορο, όμως υπήρχε χώρος για μια πολύ καλύτερη υλοποίηση από τους δημιουργούς.

Σε ότι αφορά τα του gameplay τώρα, το παιχνίδι είναι γρήγορο, διασκεδαστικό, σχετικά απλό και σίγουρα εθιστικό αν και εφόσον μπούμε στο κλίμα. Ξεκινώντας με τον χάρτη του παιχνιδιού και το πως κινούμαστε σε αυτόν, βλέπουμε κάτι που δεν συναντάμε συχνά. Στην ουσία ο κόσμος αναπαρίσταται σαν ένα διόραμα, πάνω στο οποίο κινούμαστε ελεύθερα. Ο χαρακτήρας μας είναι σε κανονικό μέγεθος και μπορεί να περιπλανηθεί σε έναν κόσμο μινιατούρα. Κάτι παρόμοιο -για όσους θυμούνται- με αυτό που είδαμε ίσως για πρώτη φορά στο Final Fantasy VI. Κινούμενοι σε αυτόν τον χώρο θα μπορούμε να βρούμε inns, camps, διάφορους NPCs που θα μας δίνουν αντικείμενα και αποστολές, καθώς και τα main quests του παιχνιδιού.

Αφού λοιπόν επιλέξουμε μέσα από το χάρτη την αποστολή μας, οδηγούμαστε σε ένα χώρο στο οποίο κάνουμε συμβούλιο με τους συμμάχους μας, λαμβάνοντας τις απαραίτητες πληροφορίες, τους στόχους μας και την προτεινομένη τακτική μας και η μάχη ξεκινά. Η ρουτίνα της μάχης είναι όπως είπαμε διασκεδαστική, αν και λίγο επαναλαμβανομένη. Η πίστα λειτουργεί ως ένα dungeon στο οποίο πρέπει να εξολοθρεύσουμε βήμα βήμα τους εχθρούς μας.

Και όταν μιλάμε για εχθρούς, εννοούμε χιλιάδες από αυτούς. Κυριολεκτικά χιλιάδες, οι οποίοι φυσικά είναι πολύ εύκολο να εξοντωθούν. Στην πραγματικότητα αρκεί ένα απλό combo για να τους σκοτώνουμε ανά εκατοντάδες. Από την άλλη, κάθε λόχος έχει και έναν διοικητή, ο οποίος είναι σαφώς δυνατότερος και πιο δύσκολος στην αντιμετώπισή του. Επί της ουσίας αυτός αποτελεί τον κύριο στόχο μας, προκειμένου να κερδίσουμε τις επιμέρους μάχες και να συνεχίσουμε την προέλαση μας. Συνήθως ο τελευταίος διοικητής είναι και ο πιο ισχυρός, κλιμακώνοντας τη δυσκολία όπως είναι αναμενόμενο.

Στα της μάχης, τα πράγματα είναι αρκετά απλά. Υπάρχουν αρκετά διαφορετικά όπλα, τα οποία ανακαλύπτουμε όσο το παιχνίδι εξελίσσεται. Κατά το μεγαλύτερο μέρος των μαχών θα χρησιμοποιούμε combos με τα «τετράγωνο» και «τρίγωνο», ενώ όταν είμαστε απέναντι στους διοικητές θα χρειαστεί να επιστρατεύσουμε και άλλους μηχανισμούς. Αυτοί δεν διαφέρουν από τα συνηθισμένα. Έχουμε το άλμα, το dash το οποίο μπορούμε να επιλέξουμε είτε επιθετικά, είτε για να κάνουμε evade, το block που είναι η συνηθέστερη άμυνα, αλλά δεν αποτελεί πανάκεια και τέλος το parry, μάλλον το σημαντικότερο στοιχείο αν θέλουμε να κάνουμε τη ζωή μας ευκολότερη.

Σε αυτά προστίθενται σιγά σιγά και άλλες ειδικές επιθέσεις, πολύ δυνατότερες από τα απλά combos. Αυτές δεν μπορούμε να τις χρησιμοποιούμε αλόγιστα. Έχουν πεπερασμένο αριθμό και μπορούν να ξαναφορτίσουν κατά την πρόοδο της μάχης μας. Το αρνητικό σε επίπεδο gameplay είναι πως τα builds του χαρακτήρα μας είναι εξαιρετικά περιορισμένα, ενώ ακόμα και όταν χρησιμοποιούμε διαφορετικού είδους όπλα, οι διαφορές είναι ελάχιστες, σχεδόν αμελητέες. Αυτό το γεγονός θα δυσαρεστήσει αρκετούς πιο hardcore παίκτες. Από την άλλη, πρέπει να αναφέρουμε πως κατά τη διάρκεια της κάθε μάχης, υπάρχουν μικρές τακτικές λεπτομέρειες που μπορεί να κάνουν τη διαφορά. Δεν μιλάμε για κάτι πολύπλοκο, αλλά απλές επιλογές που μπορεί να γείρουν την πλάστιγγα της μάχης και να κάνουν τη διαφορά ανάμεσα σε μια νίκη ή μια ήττα.

Για να κλείσουμε με τα του gameplay, το παιχνίδι στην προτεινομένη δυσκολία, είναι αρκετά βατό. Ακόμα και αν δυσκολευτούμε όμως μας δίνει αρκετά εργαλεία για να μην χρειαστεί να παίζουμε ολόκληρες αποστολές από την αρχή. Καταρχάς, στη διάρκεια κάθε αποστολής, μπορούμε ανά πάσα στιγμή να αλλάξουμε όπλα, builds και αντικείμενα που κουβαλάμε. Το πιο σημαντικό όμως εργαλείο είναι πως σε περίπτωση ήττας μας, έχουμε την δυνατότητα να επαναλάβουμε τη μάχη από όποιο σημείο της θέλουμε. Έτσι ένα ενδεχόμενο λάθος που κάναμε προς το τέλος μιας αποστολής δεν θα αποβεί μοιραίο. Θα αρχίσουμε ξανά λίγο πριν, κάνοντας πλέον καλύτερες επιλογές.

Πάμε τώρα και στον τεχνικό τομέα του τίτλου, ξεκινώντας από τα θετικά. Καταρχάς, υπάρχει επιλογή τόσο για 30 όσο και για 60 frames. Και το παιχνίδι έτρεχε άψογα και στις δυο επιλογές. Καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού υπήρξε μια φορά πτώση στα καρέ που να έγινε ορατή, τουλάχιστον από το δικό μας μάτι. Thumbs up στους δημιουργούς του Dynasty Warriors: Origins, καθώς σε παιχνίδια Hack and slash είναι ιδιώνυμο αδίκημα να χάνονται… frames. Αν βάλουμε μάλιστα στην συνάρτηση τον φρενήρη ρυθμό του παιχνιδιού και κυρίως, το πόσες εκατοντάδες οντότητες βρίσκονται ταυτόχρονα στην οθόνη μας, πρέπει να παραδεχτούμε πως η δουλειά έγινε και με το παραπάνω.

Από την άλλη, σε επίπεδο ανάλυσης και ποιότητας εικόνας το αποτέλεσμα δεν είναι το ίδιο καλό. Όχι πως είναι και άσχημο βέβαια. Ας πούμε πως περνάει τη βάση, χωρίς να μας εντυπωσιάζει κιόλας. Τα textures δεν έχουν τρομερή λεπτομέρεια, ενώ η μετριότητα του τίτλου στον τομέα των γραφικών φαινόταν ξεκάθαρα σε αποστολές όπου υπήρχε βροχή. Είναι σαφές πως προτιμήθηκε η καλή απόδοση του παιχνιδιού, παρά η ποιότητα στην ανάλυση και κατά την άποψη μας ήταν η ορθή επιλογή.

Τα animation των χαρακτήρων ήταν αρκετά πειστικά και αληθοφανή και τα voiceovers σε καλό επίπεδο και αυτά. Υπάρχουν δυο γλώσσες τις οποίες μπορούμε να επιλέξουμε για τα voiceovers. Η Ιαπωνική που ήταν σίγουρα περισσότερο εντός κλίματος και εποχής, αν και βέβαια όπως είπαμε η υπόθεση διαδραματίζεται στην Κίνα. Ενώ η Αγγλική μεταγλώττιση, που εμείς προτιμήσαμε για το μεγαλύτερο μέρος, ήταν πολύ πιο βολική ώστε να παρακολουθήσουμε καλύτερα την υπόθεση του παιχνιδιού, όντας όμως και αυτή αξιοπρεπέστατη. Σε ότι αφορά το lip sync, δεν είναι εύκολο να κριθεί, καθώς προφανώς και έχει γίνει πάνω στην Ιαπωνική γλώσσα.

Σε άλλα μικρότερα ζητήματα, η Omega Force εκμεταλλεύτηκε το Dualsense χειριστήριο κατά το ήμισυ, κάνοντας μια μέτρια υλοποίηση στο haptic feedback και καθόλου χρήση στα adaptive triggers. Η μουσική στα μενού και στα cutscenes ήταν μια generic εκδοχή αυτού που έχουμε στο μυαλό μας για την Κίνα εκείνης της εποχής, ενώ κατά τις μάχες υπήρχε καθολική αλλαγή ύφους και το soundtrack αποκτούσε πιο έντονο ρυθμό, με ντραμς και κιθάρες να γίνονται πρωταγωνιστές.

Για να συνοψίσουμε, το Dynasty Warriors: Origins είναι ένας τίτλος που θα σας διασκεδάσει αβίαστα. Ο χειρισμός του δεν θα σας προδώσει ποτέ, χωρίς να αποζητά την απόλυτη αφοσίωση σας. Το skill tree του χαρακτήρα μας το ίδιο, όπως βέβαια και τα απλοϊκά του builds. Ίσως κάποιοι πιο σκληροπυρηνικοί να μην μείνουν ευχαριστημένοι από αυτό, όμως σε μια βιομηχανία που τα soulslike παιχνίδια διαδέχονται το ένα το άλλο, εκτιμούμε το γεγονός πως η Omega Force έμεινε πιστή στις ρίζες του franchise, αφήνοντας μας να πετσοκόβουμε χιλιάδες εχθρούς, χωρίς να διακόπτεται ποτέ η ροή για όσο παίζουμε. Η προσπάθεια να δοθεί βάρος στο σενάριο και την πλοκή ήταν ένα βήμα που η σειρά χρειαζόταν. Το τελευταίο κεφάλαιο του Dynasty Warriors έχει μια σαφώς πιο στιβαρή ιστορία σε σχέση με τους προκατόχους του, όμως η αφήγηση του χρήζει περαιτέρω βελτίωσης. Ένα online co-op mode θα έκανε ακόμα καλύτερη την εμπειρία μας, όμως παρ όλες τις αδυναμίες και τα προβλήματα, το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό.

Το Dynasty Warriors: Origins κυκλοφόρησε στις 17 Ιανουαρίου 2025 και είναι διαθέσιμο για κατόχους PlayStation 5, Xbox Series X|S και PC. Το Review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PlayStation 5.

Ευχαριστούμε την CD Media για την παραχώρηση του key code για τις ανάγκες του review.