Κάπου στις αρχές του φετινού καλοκαιριού, το μάτι μου έπεσε στο launch trailer του Sword of the Sea. Από το πρώτο κιόλας frame, ήταν σαφές πως θύμιζε αρκετά ένα από τα πιο ξεχωριστά παιχνίδια του PlayStation 3. Δεν χρειάστηκε περισσότερο από λίγα δευτερόλεπτα και το trailer αποκάλυψε πως το Sword of the Sea φτιάχνεται από τον πνευματικό δημιουργό των ABZÛ, THE PATHLESS και JOURNEY. Το εικαστικό και η γενικότερη αισθητική του, παρέπεμπαν οφθαμοφανεστατα στο Journey και εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα πως κάποια στιγμή είχα ασχοληθεί και με το ABZÛ, χωρίς να το έχω όμως ολοκληρώσει.

Αυτό το trailer στάθηκε αφορμή λοιπόν, ώστε να επιστρέψω και να ολοκληρώσω το παιχνίδι το οποίο διαδραματίζεται εξολοκλήρου μέσα στο νερό. Και οφείλω να πω πως δεν το μετάνιωσα καθόλου, αφού ήταν μια πολύ όμορφη και «μαζεμένη» εμπειρία. Έτσι λοιπόν και αφού στις 19 Αυγούστου κυκλοφορεί από το ίδιο στούντιο το Sword of the Sea, αποφάσισα να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα στο ABZÛ.

Το ABZÛ ανήκει σε εκείνη την πολύ μικρή κατηγορία παιχνιδιών, τα οποία στοχεύουν να δώσουν στον παίχτη ένα όμορφο ταξίδι λίγων ωρών, χωρίς πολλά λόγια, ελάχιστη δράση και αφαιρετική αφήγηση η οποία γίνεται κυρίως μέσω των σκηνικών που αντικρίζουμε. Περιέχουν όμως πολύ συναίσθημα και τη ρομαντική προσέγγιση μιας μοναχικής περιπλάνησης, επιβεβαιώνοντας το ρητό πως σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός.

Το παιχνίδι ξεκινάει με εμάς να ελέγχουμε ένα άνθρωπο με στολή δύτη και να κάνουμε μια βουτιά στον ωκεανό, η οποία θα διαρκέσει το πολύ 2 ώρες. Ο κόσμος του παιχνιδιού είναι αρκετά ρεαλιστικός. Δεν υπάρχει φωτορεαλιστική ακρίβεια φυσικά, αφού μιλάμε για ένα μικρό στούντιο και τα γραφικά του τίτλου κινούνται σε μέτρια, στην καλύτερη περίπτωση, επίπεδα. Παρόλα αυτά η απόπειρα του Giant Squid είναι να μας δώσει μια αληθοφανή απεικόνιση του θαλάσσιου κόσμου, με την χλωρίδα και την πανίδα που θα συναντούσαμε σε ένα πραγματικό βυθό.

Πράγμα που πετυχαίνει σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό, με κάθε έμβιο ον που συναντάμε να υπάρχει και στην πραγματικότητα. Από ένα μικρό ιππόκαμπο ή μια θαλάσσια χελώνα, μέχρι τις τεράστιες φάλαινες, τα κοράλλια και τα φύκια. Υπάρχει μάλιστα η δυνατότητα σε συγκεκριμένα σημεία του βυθού να κάνουμε «διαλογισμό». Με αυτόν τον τρόπο «βγαίνουμε» από το σώμα μας και μπορούμε να δούμε τον κόσμο από την οπτική οποιουδήποτε ψαριού υπάρχει στην περιοχή. Σημειωτέων, πως κάθε είδος ψαριού αλληλεπιδρά διαφορετικά με το περιβάλλον. Άλλα ψάρια κινούνται μόνα τους, άλλα σε κοπάδια, άλλα είναι περισσότερο και άλλα λιγότερο επιθετικά κοκ.

Μοναδικοί μας συνοδοιπόροι σε αυτό το κατά τα άλλα μοναχικό ταξίδι, θα αποδειχθούν κάποια μικρά ρομποτάκια, απομεινάρια κάποιου ξεχασμένου πολιτισμού, αρκετά εξελιγμένου τεχνολογικά. Μόλις τα ενεργοποιήσουμε, θα αρχίσουν να μας ακολουθούν και να επικοινωνούν μαζί μας με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, ενώ ο βασικός λόγος ύπαρξης τους είναι να μας βοηθήσουν να λύσουμε κάποιους γρίφους ώστε να προχωρήσουμε στο παιχνίδι.

Όσο πιο βαθιά πηγαίνουμε στον ωκεανό, κεφάλαιο με το κεφάλαιο, τόσο πιο σπάνια και εντυπωσιακά πλάσματα συναντάμε.  Υπήρξαν στιγμές που νιώσαμε δέος λόγω της τεράστιας κλίμακας, ενώ καθ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού δεν υπήρξε ποτέ κάποιος πραγματικός κίνδυνος. Ακόμα και τα πιο αιμοδιψή πλάσματα μας αγνοούσαν επιδεικτικά. Άλλωστε, όπως είπαμε και πριν, ο σκοπός του παιχνιδιού είναι άλλος.

Στα του gameplay οι επιλογές μας περιορίζονται στο κολύμπι μέσα στο βυθό, σε ένα κουμπί ώστε να αλληλεπιδράμε με το περιβάλλον (τα ρομπότ, τα σημεία οπού μπορούμε να κάνουμε meditation κ.α.), αλλά και στην «ίππευση» των μεγαλύτερων ψαριών, η οποία υπάρχουν στιγμές που είναι εντυπωσιακή. Τέλος, θα χρειαστεί να λύσουμε κάποιους εύκολους σχετικά γρίφους, ώστε να προχωρήσουμε σε επόμενες περιοχές.

Το ABZÛ δεν είναι το τυπικό παιχνίδι που έχουμε συνηθίσει. Η δράση του είναι περιορισμένη, τα γραφικά του μιας άλλης εποχής, όμως το κεντρικό του νόημα είναι σαφές προς τον παίκτη. Κανένας δεν είναι πάνω από τη φύση και αν της φερθείς με αλαζονεία, όση δύναμη κι αν έχεις, θα σε καταστρέψει. Η ύβρης απέναντι στο περιβάλλον δεν θα μας οδηγήσει πουθενά αλλού, πέρα από τη λήθη· τη νέμεσης ενός εκπεσόντος πολιτισμού. Όμως ακόμα και εκεί, στο βάθος του μεγαλύτερου ωκεανού, μπορεί να ανάψει μία σπίθα. Ένα φως ελπίδας…