Θυμάμαι σαν χθες ένα καλοκαίρι του 2006 και ένα showcase του Xbox (νομίζω λεγόταν ΧΟ6) από το οποίο είδα στο τότε «νεογέννητο» σχετικά YouTube ένα και μόνο κλιπάκι από τα games που παρουσίασαν. Η μία σκέψη που έκανα άμεσα στον εαυτό μου ήταν η εξής: «Πώς στο διάολο θα μπορέσω να παίξω αυτή την παιχνιδάρα;» Το «Assassin’s Creed» είναι περιττό να αναφέρουμε πως πήρε διαστάσεις φαινομένου όταν πρωτοκυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2007. Μία ιστορία που σε καθήλωνε με την αιώνια μάχη Ναϊτών Ιπποτών και Ασσασσίνων, το φανταστικό backstory με τις Βιομηχανίες Abstergo, ένα μαγευτικό setting στους Αγίους Τόπους της Γ’ Σταυροφορίας και ένα σύστημα parkour που ήταν selling point από μόνο του.

Το franchise αν μη τι άλλο έχει περάσει από πολλές αλλαγές. Μας έχει ταξιδέψει στην Αναγεννησιακή Ιταλία, στην Κωνσταντινούπολη, στην Αμερική του Εμφυλίου Πολέμου, στα νησιά της Καραϊβικής, στο Παρίσι της επανάστασης, στο Βικτωριανό Λονδίνο, στην Αίγυπτο των Φαραώ, στην Αρχαία Ελλάδα του Πελοποννησιακού Πολέμου, στην κατεχόμενη Αγγλία των Βίκινγκς και προσφάτως στη Βαγδάτη των Χαλιφάτων. Όλες αυτές οι εμπειρίες των προγόνων μας που βιώσαμε μέσω του Animus μας σύστησαν εξαιρετικούς πρωταγωνιστές και μας ταξίδεψαν στην ιστορία μέσα από την πιο διασκεδαστική εμπειρία gaming που θα μπορούσαμε να ζητήσουμε. Κάποιες το έκαναν καλά και κάποιες άλλες όχι. Η εμπλοκή πολλαπλών studios της Ubisoft στο development των τίτλων πολλές φορές δεν είχε φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα, είτε στον τομέα του gameplay, είτε σε αυτό της ιστορίας. Το format άλλαξε από action-adventure σε RPG κάτι που ξένισε αρκετούς, όμως θέλω να πιστεύω πως ο πυρήνας που κάνει ένα παιχνίδι να λέγεται «Assassin’s Creed» είναι ακόμα εκεί. Πείτε με παρανοϊκό, αλλά αγαπάω πολύ αυτό το franchise για να αφήσω τους εξωτερικούς θορύβους να με κάνουν να το παρατήσω.

Σίγουρα μπορώ να λάβω υπόψιν πολλά αρνητικά από κάθε AC τίτλο που έχει κυκλοφορήσει. Όμως όλοι τους είχαν redeeming qualities που μπορούσαν να υπερκεράσουν την όποια αδυναμία τους. Μπορεί να είναι το μαεστρικό γράψιμο ιστορίας και χαρακτήρων της τριλογίας του Ezio. Μπορεί να είναι η υπέρτατη πειρατική οδύσσεια του Edward Kenway. Μπορεί να είναι τα συγκλονιστικά visuals και το κορυφαίο (ναι, ακόμα είναι το κορυφαίο) parkour system του Unity. Μπορεί να είναι το design όλων των κόσμων που έχει δημιουργήσει η Ubisoft από το 2007, γιατί κακά τα ψέματα έχει καταφέρει να μας μεταδώσει το vibe της εκάστοτε περιόδου με απαράμιλλη πιστότητα.

Ίσως ένα με δύο χρόνια αφού κυκλοφόρησε το πρώτο «Assassin’s Creed», ο προορισμός του επόμενου installment που ονειρεύονταν οι fans ήταν σταθερά ένας: Ιαπωνία. Τα χρόνια πέρασαν, είδαμε πολλούς άλλους προορισμούς, είδαμε την Sucker Punch να φτιάχνει κάτι πολύ κοντά σε ένα ιαπωνικό «Assassin’s Creed» με το αριστουργηματικό «Ghost of Tsushima», αλλά η Ubisoft δεν μας έκανε το χατίρι. Μετά από 18 χρόνια προσμονής λοιπόν και εν μέσω πολλών αναταραχών, το «Assassin’s Creed Shadows» είναι πλέον κομμάτι του lore που τόσος κόσμος έχει αγαπήσει.

Εν μέσω σφοδρότατων κριτικών για τον ένα εκ των δύο πρωταγωνιστών και για ορισμένες δημιουργικές «παρεμβάσεις» που έκανε η Ubisoft, ο τίτλος καθυστέρησε 4 μήνες, με τη γαλλο-καναδική εταιρία να προσπαθεί να αντεπεξέλθει στην κατακραυγή και να λανσάρει το «Assassin’s Creed Shadows» με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να επουλώσει τις οικονομικές πληγές της. Ο λόγος που αναφέρομαι στο παρασκήνιο το οποίο είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι γνωρίζετε, είναι για να σας προσκαλέσω να παίξετε το παιχνίδι με καθαρό μυαλό και να βιώσετε την εμπειρία ως ένας πραγματικός AC fan. Γιατί κάτι μου λέει πως θα δικαιωθείτε.

H περιπέτειά σας θα σας μεταφέρει στην φεουδαρχική Ιαπωνία του 1579. Ολόκληρη η χώρα είναι διχασμένη σε φατρίες που μάχονται για τον έλεγχο των περιοχών τους, με τον άρχοντα Oda Nobunaga να βρίσκεται σε ένα αιματοβαμμένο μονοπάτι πολέμου για να τους ενώσει υπό το λάβαρό του. Με τους εισβολείς από άλλες χώρες να ταράζουν τις ισορροπίες σε ένα έθνος που είναι έτοιμο να εκραγεί, η εισβολή του Nobunaga στην ειρηνική περιοχή της Iga θα είναι η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Εκεί ζει η πρώτη μας πρωταγωνίστρια, η Naoe, μία νεαρή shinobi πολεμίστρια που μαζί με τον πατέρα της θα υπερασπιστούν τα εδάφη τους, με όλες τις πιθανότητες να είναι εναντίον τους. Η μοίρα της θα διασταυρωθεί με τον Yasuke, έναν Αφρικανό σκλάβο που περιμάζεψαν οι Πορτογάλοι θαλασσοπόροι στο ταξίδι τους προς τις ιαπωνικές ακτές. Η ικανότητα και η εξυπνάδα του δεν περνούν απαρατήρητες από έναν ισχυρό άρχοντα, ο οποίος τον επιβραβεύει με την υψηλότερη τιμή, κάνοντάς τον πολεμιστή samurai. Το ταραχώδες τοπίο της ύστερης περιόδου των Sengoku θα είναι ο καμβάς σας για να εκπληρώσετε την υπόσχεση της Naoe και να ανακαλύψετε το πεπρωμένο του Yasuke, καθώς οι δυο τους θα πολεμήσουν μαζί για έναν κοινό σκοπό σε μία Ιαπωνία που μπαίνει γοργά σε μία νέα εποχή.

Το story του τίτλου σας βάζει πολύ γρήγορα στο κόλπο, με την εξέλιξη του σεναρίου να έχει καλή ροή και τα tutorial levels να διαρκούν τόσο όσο, ώστε να μην κουράζουν και να σας προετοιμάζουν επαρκώς για τα βασικά mechanics του παιχνιδιού. Μπορείτε να επιλέξετε ανάμεσα σε story ειπωμένο ως canon event ή με επιλογές διαλόγου που διαμορφώνουν την τελική έκβαση.  Η Naoe είναι ευέλικτη, αθόρυβη και ενσαρκώνει σαφέστατα όλα τα χαρακτηριστικά που θα περίμενε κανείς από έναν Assassin. Ο Yasuke είναι φτιαγμένος ως tank και μπορεί να προκαλέσει τεράστια ζημιά σε κάθε αντίπαλο με το στυλ του προφανώς να είναι πιο επιθετικό. Παραδόξως, η φτιαξιά του κάθε ήρωα δεν σας περιορίζει στον τρόπο παιχνιδιού, καθώς με την πρόοδό σας θα ξεκλειδώνετε όπλα και abilities, με τα οποία θα μπορείτε να φτιάξετε ένα πιο μαχητικό build για την Naoe και ένα stealthy build για τον Yasuke. Το προσπάθησα η αλήθεια είναι, αλλά δεν πέρασα και πολύ καλά.

Οι δύο χαρακτήρες έχουν ξεχωριστά skill trees που χωρίζονται σε 6 κατηγορίες ανάλογα με τον οπλισμό τους. Οι πόντοι εμπειρίας παρόλα αυτά δεν επαρκούν για να αποκτήσετε τις ικανότητες. Υπάρχει διαβάθμιση σε κάθε κατηγορία, η οποία ξεκλειδώνεται όταν φτάσετε ένα συγκεκριμένο επίπεδο «γνώσης». Αυτό το καταφέρνετε ολοκληρώνοντας πολύ απλά tasks, τα οποία όμως παρουσιάζουν πολύ ωραία τις πτυχές της ιαπωνικής κουλτούρας. Ένα εξ αυτών είναι το «kata», η τεχνική που μαθαίνει ο Yasuke για τη σωστή φόρμα στη μάχη, ή το «kuji-kiri» της Naoe, μία τεχνική διαλογισμού που σας δίνει πρόσβαση σε πολύ ενδιαφέροντα flashback segments από το παρελθόν της. Το ευχάριστο της υπόθεσης είναι πως το skill tree δεν είναι ο χαμός του «Assassin’s Creed Valhalla», αλλά παραπέμπει περισσότερο στο «Origins» και το «Odyssey» με ορισμένα skills να έχουν mastery points για κάποια έξτρα buffs. Πολύ θετικό το ότι μπορείτε να κάνετε reset όποτε θέλετε, αν αποφασίσετε να δοκιμάσετε ένα διαφορετικό playstyle.

To κρησφύγετο του Yasuke και της Naoe που λειτουργεί ως κεντρικό hub για τις αποστολές σας έχει ένα στοιχείο «Sims» που μας εξέπληξε ευχάριστα. Σας δίνεται η δυνατότητα να χτίσετε κτίρια όπως στάβλους, σιδηρουργείο, dojo και άλλα που σας δίνουν συγκεκριμένα perks, όπως και να στολίσετε τον περιβάλλοντα χώρο με πέτρινα δρομάκια, κερασιές, φαναράκια και φυσικά κατοικίδια ζώα. Όλα τα cosmetics τα βρίσκετε στον κόσμο από σεντούκια που ανοίγετε, ενώ τα ζώα πρέπει να τα χαϊδέψετε όταν τα συναντήσετε για να προστεθούν στη συλλογή σας. Ομολογουμένως, ένα πολύ ευχάριστο διάλειμμα από τη σφαγή.

Ο κόσμος του «Assassin’s Creed Shadows» για άλλη μία φορά είναι συγκλονιστικός. Η σχεδιαστική λεπτομέρεια είναι αρτιότατη και είναι αντάξια της απεικόνισης μίας σπουδαίας ιστορικής περιόδου. Πολύ ωραία λεπτομέρεια ήταν κάποια tips που παρουσιάστηκαν στην οθόνη που μας συμβούλευαν «να μην σκαρφαλώνουμε στις πύλες Tori» καθώς θεωρούνται ιερές και συμβολίζουν τη μετάβαση από τα εγκόσμια στον κόσμο των πνευμάτων. Το μοντέλο καταστροφής του περιβάλλοντος βοηθάει και αυτό με τον τρόπο του στο χάος που θα προκαλέσετε, με τους πάγκους των εμπόρων ή τα μπαμπού να γίνονται κομμάτια σε μία στιγμή. Ο τρόπος πλοήγησής σας αναφορικά με τα quests είναι διπλός. Είτε απλοποιημένος, είτε καθοδηγούμενος. Ο δεύτερος θεωρείται και ο default από την Ubisoft. Θα σας δοθούν τρεις πληροφορίες σχετικά με το που βρίσκεται το objective σας και εσείς θα πρέπει να το προσεγγίσετε αναλόγως. Εδώ έρχονται οι scouts να σας βοηθήσουν. Αποτελούν ουσιαστικά NPC’s που χρησιμεύουν στο να σας κάνουν pinpoint την ακριβή τοποθεσία ή να μεταφέρουν συγκεκριμένα resources από τα outposts που καταλαμβάνετε. Όταν τους χρησιμοποιήσετε παύουν να είναι διαθέσιμοι και επιστρέφουν στην αλλαγή της εποχής.

Το σύστημα αλλαγής εποχής που βλέπουμε για πρώτη φορά είναι ίσως η καλύτερη βελτίωση που έχουμε δει από την Ubisoft στους ήδη πανέμορφους κόσμους της. Θα βιώσετε την Ιαπωνία μέσα από ανθισμένες κερασιές την άνοιξη, από πολύχρωμα φθινοπωρινά δάση με θυελλώδη particle effects και από παγωμένες λίμνες και στοιχειωμένους ναούς τον χειμώνα. Η συγκεκριμένη προσθήκη πέρα από αισθητική είναι και ουσιαστική. Μπορείτε να διαχειριστείτε τον κύκλο των εποχών για μία καλοκαιρινή αποστολή, όπου η θαμνώδης βλάστηση θα σας ευνοεί ή ένα χειμερινό σκηνικό, όπου η χαμηλή ορατότητα των αντιπάλων και ο ήχος της χιονοθύελλας θα λειτουργήσουν υπέρ σας. Ένα μεγάλο αρνητικό του χάρτη είναι πως αποθαρρύνει την εξερεύνηση με τα πόδια. Η δομή του είναι τέτοια ώστε να σας αναγκάζει να μεταβαίνετε οπουδήποτε με το άλογό σας στους πλακόστρωτους δρόμους, ενώ οι περιοχές των δασών είναι φτιαγμένες με πυκνή βλάστηση η οποία δεν κρύβει καμία έκπληξη ή κάποιο μυστικό. Στο μισό χρόνο παιχνιδιού μου κατρακυλούσα από απότομες πλαγιές όταν προσπαθούσα να ξεφύγω από τους διώκτες μου σε κάποιο απομακρυσμένο οχυρό κοντά σε δάσος.

Στα του gameplay, η αναφορά στο stealth κομμάτι θα γίνει εξ ολοκλήρου για την Naoe, εφόσον εκείνη έχει την πλήρη γκάμα των κινήσεων. Η μάχη όμως μοιράζεται πολύ καλά μεταξύ τους, με τον καθένα να έχει τα δικά του όπλα (με εξαίρεση το katana) και το playstyle τους να αντικατοπτρίζει πολύ καλά το στυλ τους. Υπάρχουν light και heavy επιθέσεις, με το κουμπί της άμυνας να λειτουργεί ως deflect με σωστό timing. Oι επιθέσεις posture είναι charged επιθέσεις και λειτουργούν ως defence breakers. Κάθε όπλο μπορεί να έχει assigned μέχρι και 4 special επιθέσεις που γίνονται με την χρήση «αδρεναλίνης». Κάθε σφαιρίδιο αδρεναλίνης γεμίζει με επιτυχημένες αποφυγές, deflects ή kills. Ορισμένα όπλα έχουν build-up με effects όπως daze, bleed ή poison για να αναφέρουμε ορισμένα. Τα stats των όπλων σας μπορούν να αναβαθμιστούν μέχρι το τρέχον επίπεδό σας, με τα μεγαλύτερα rarities να σας παρέχουν χρήσιμα perks. Η μάχη καθ’εαυτή είναι σχετικά εύκολη να τη μάθετε, με τα animations να είναι κάπως σπασμωδικά. Αν επιλέξετε να μην lockάρετε σε έναν εχθρό ίσως να αντιμετωπίσετε θεματάκια, καθώς η κάμερα δεν βοηθάει και ο χαρακτήρας δεν κοιτάει εκεί που στρέφετε τον μοχλό. Ο Yasuke προφανώς και έχει μεγαλύτερη αντοχή στα χτυπήματα, ενώ η Naoe είναι πολύ πιο ευκίνητη στα dodge rolls και στις αποφυγές γενικότερα. Πάντως όταν χρειάστηκε να πολεμήσω με την Naoe, ένιωσα πως η μάχη ήταν το ίδιο απολαυστική όσο με τον Yasuke.

Αναφορικά με το stealth λοιπόν, εδώ είναι που θεωρώ ότι θα δείτε τις μεγαλύτερες διαφοροποιήσεις. Η λέξη «Shadows» του τίτλου μόνο τυχαία δεν είναι. Η καλύτερη προσέγγιση μίας stealth αποστολής είναι ξεκάθαρα το βράδυ, προσπαθώντας να αποφύγετε σημεία με έντονο φωτισμό ή δημιουργώντας το δικό σας σκοτάδι με το kunai σας. Ακόμα όμως και τις πρωινές ώρες, ο νέος μηχανισμός της έρπυσης σας κρύβει ακόμα και στη χαμηλότερη βλάστηση, αλλά και σε ρηχές λίμνες όπου μπορείτε να αναπνέετε με ένα φυσοκάλαμο. Ο γάντζος της Naoe χρησιμεύει στο να σκαρφαλώνετε γρήγορα τα τείχη μεγάλων κτισμάτων, αλλά και να κάνετε swing ανάμεσα από χάσματα ή ψηλές πλατφόρμες. Η καλύτερη χρήση του μακράν βέβαια είναι όταν γαντζώνεστε στο ταβάνι ορισμένων δωματίων για ένα super-cool assassination στον δύστυχο που θα βρεθεί από κάτω σας. Οι ικανότητές σας στο κομμάτι του assassination επηρεάζονται επίσης από τον εξοπλισμό σας. Όπως και σε περιπτώσεις open combat, έτσι και στο stealth, κάποια τεμάχια ρουχισμού θα σας δώσουν το πάνω χέρι ανάλογα το σενάριο. Το parkour δυστυχώς για άλλη μία φορά απογοητεύει. Η δομή των κτιρίων της περιόδου προφανώς και δεν ευνοεί το free-running και δεν το κρίνουμε για αυτό το λόγο. Το πρόβλημα είναι η συνέχιση της απλουστευμένης συνταγής που ξεκίνησε με το «Assassin’s Creed Origins» και έχει πρακτικά αφαιρέσει κάθε δημιουργικότητα. Κινήσεις όπως τα side ή back ejects, τα διαγώνια άλματα, το grapple όταν πέφτεις δεν υφίστανται πλέον. Παρά τις φαντεζί κωλοτούμπες που γίνονται κατά κόρον ως animation, δε μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός πως η Naoe δεν μπορούσε να κατέβει έναν βράχο μισού μέτρου αν δεν πατούσα το Ο.

Για την ιστορία καθαρά δεν μπορώ να πω πολλά ακόμα και να ήθελα. Αυτό που εικάζω παρόλα αυτά είναι πως θα σας κερδίσει. Το πάντρεμα δύο ηρώων από εντελώς διαφορετικό background, με άλλες καταβολές και με αντικρουόμενα πιστεύω είναι μια ιστορία που αν γίνει καλά, αξίζει να ειπωθεί. Η Ubisoft βάζει ένα νέο twist στην αέναη διαμάχη Ασσασσίνων και Ναϊτών και ομολογουμένως το απέδωσε πολύ ωραία μέσα στα πλαίσια της πλούσιας ιαπωνικής κουλτούρας και των αρχών που την διέπουν για χιλιάδες χρόνια.

Κάποια έξτρα αρνητικά που θα ήθελα να αναφέρω είναι τα μετριότατα facial animations, τα οποία είναι ναι μεν βελτιωμένα συγκριτικά με το «Assassin’s Creed Mirage», όμως το συγκεκριμένο είχε θέσει πολύ χαμηλά τον πήχυ. Το lip-sync είναι μόνο στα αγγλικά δυστυχώς, ενώ μόνο στα pre-rendered cutscenes υπάρχει πραγματικό συναίσθημα και έκφραση. Μήπως να γυρνάγαμε πίσω στο 2014 αναφορικά με τα animations και το parkour, κυρία Ubisoft; H εχθρική Α.Ι. στο Normal ήταν ΟΚ θα έλεγα, με ορισμένες εκλάμψεις ευφυίας και άλλες πλήρους αμπαλοσύνης. Ένα μεγάλο game-breaking bug μου έτυχε όταν το game πάγωσε εντελώς για ένα πεντάλεπτο, με την κονσόλα να μην ανταποκρίνεται ούτε στο χειριστήριο, ούτε στα δικά της κουμπιά. Ίσως να ήταν θέμα της review κόπιας, αλλά ελπίζουμε οι devs να το διορθώσουν άμεσα.

Ένα πολύ μεγάλο respect στους sound designers που έχουν κάνει φανταστική δουλειά στο ambient κομμάτι του περιβάλλοντος, με την βαριά βροχή, τις πατημασιές στη λάσπη, το θρόισμα των φύλλων και τις χαρακιές του katana να αντηχούν μέσω του DualSense και να σας κάνουν να νιώθετε ένα με την δράση.

Εν κατακλείδι, το «Assassin’s Creed Shadows» συνεχίζει με ένα πολύ τίμιο entry που σε κάνει να θέλεις να συνεχίσεις να παίζεις για να ανακαλύψεις την έκβαση της ιστορίας, χωρίς το ατελείωτο grind του «Valhalla» ή το αδιάφορο «Mirage». H μάχη του δεν προσφέρει τίποτα ρηξικέλευθο ή κάτι που άλλοι τίτλοι δεν έχουν κάνει καλύτερα. Το stealth του είναι σαφέστατα πολύ πιο απολαυστικό σαν τρόπος παιχνιδιού, με τα νέα mechanics να προσθέτουν πολύ ωραίες πινελιές φρεσκάδας που ταιριάζουν γάντι σε μία shinobi. Μπορεί οι εποχές που βουρκώναμε όταν ο Edward Kenway πήγαινε να πάρει την κόρη του με όλους τους φίλους του να του χαμογελούν να έχουν περάσει, όμως το «Assassin’s Creed Shadows» έχει τη δική του ευκαιρία να λάμψει και έχει όλα τα φόντα να το κάνει, χάρη στην πολύ καλή του ιστορία και δύο ήρωες που θα αγαπήσετε.

Ευχαριστoύμε την Ubisoft για την παραχώρηση του key code για τις ανάγκες του review.